Het werk van van Bergen wil een uitnodiging zijn tot beschouwing, tot stilstaan bij iets dat niet direct begrepen hoeft te worden. Het gaat dus niet alleen over wat er te zien is, maar juist over wat er niet te zien is, de hunkering naar wat ontbreekt.
De band brengt een ode aan de duivelse dames van het Franse lied. Juliette Gréco, France Gall, Edith Piaf, Françoise Hardy en andere Brigitte Bardots deden als onweerstaanbare femmes fatales niet alleen ontelbare harten op hol slaan. Ze betoverden ook hun mannelijke collega’s.
De eerste helft van de vorige eeuw. Heel wat vrouwen zijn onderweg. Op de vlucht uit angst voor oorlog. Op tocht vol goede hoop. Ze doorkruisen Europa. Een odyssee in een continent dat op springen staat. Ze staren voor zich uit. Of ze kijken achterom. Daar ligt het ergens. Hun vaderland.
Han solo staat tien jaar op de Vlaamse podia. En hem kennende zal dat niet onopgemerkt voorbijgaan. Géén stapje terug, maar een tandje bij. Géén bloemen noch kransen, maar verbaal vuurwerk. Leg maar alvast een Rennie klaar, want deze ‘Jubilee’ wordt happen, slikken én verteren tegen sneltreinvaart.
Begijn toont zich als een ware gastheer voor zijn grootste passie: wielrennen. ‘De Ronde van Begijn’ is een koersshow met panache waarin hij telkens twee bekende coureurs over de vloer krijgt. Hij haalt herinneringen op over de topjaren van de renners en praat met hen over het huidige wielerseizoen.
‘Ik dans met een ander maar ik kijk naar jou’… Dat zong mijn moeder vaak toen ze met mij als kind door de living danste. Nu ik haar leeftijd heb, snap ik waarom ze meezong met Marva. Marva deed haar dromen. Dromen van ‘eilanden in groen en blauw’. En ik zag hoe gelukkig Marva mijn moeder maakte.
